Kompleksiki, kompleksy, kompleksiory

Jak żyć z kompleksami?

Idealni ludzie mają przesrane! To obiekty zawiści. Ludzie tak naprawdę kochają nasze wady! Spójrzcie więc na swoje kompleksy z przymrużeniem oka i polubcie. Zamieńcie kompleksy w napęd rozwojowy, po to, żeby ukryć kompleks pod warstwą wspaniałej osobowości.

Przeczytaj uzupełniająco moje wcześniejsze spostrzeżenia Atrakcyjność to sztuka.

Ja miałam w życiu szczęście, bo tragicznie zakompleksiona z powodu kartoflanego nosa na mojej twarzy, czego w żaden, nawet najwymyślniejszy sposób nie dało się ukryć, natknęłam się we wczesnej młodości na coś zachwycającego, co pomogło mi raz na zawsze uporać się z moim cierpieniem, a nawet pokochać swój wyjątkowy, jedyny, niepowtarzalny NOS.

To było w restauracji. Dobiegła mnie z boku niezwykle interesująca konwersacja, rzuciłam więc okiem w tamtą stronę i … oniemiałam! Siedziała tam zjawiskowa dziewczyna z ... nosem większym od mojego!, w towarzystwie fantastycznie przystojnego chłopaka wpatrzonego w nią w zachwycie, spijającego każde słowo z jej ust.
Widok był tak niezwykły, że za cholerę nie potrafiłam oderwać oczu od niej, więc starałam się jak mogłam nie spłoszyć ich, czy zdenerwować moim natrętnym podglądaniem.
Ta dziewczyna zmieniła moje życie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki w sekundę.
Była absolutnie niezwykła, nadzwyczajnie charyzmatyczna, cudownie mówiąca, z fantastyczną mową ciała ... no po prostu to była OSOBOWOŚĆ! Do kompletu, ta osobowość była doskonale 'zrobiona'; świetny, idealny makijaż, genialna fryzura, dobre ciuchy.
Ona była taka, że zaczęłam zazdrościć jej większego przecież od mojego nosa, bo nie można było sobie wyobrazić jej całokształtu bez tego szczególnego elementu.

Będą mi też zazdrościć mojego nosa!!! - postanowiłam. I tak się stało.