Wiedźma Gabriela

Rodzimy się i z pierwszym tchnieniem dostajemy swoje własne życie. Żyjemy najpierw życiem naszej rodziny, ale z czasem usamodzielniamy się, a przynajmniej w założeniu tak ma być. Kiedy osiągamy dorosłość powinniśmy już mocno trzymać nasze życie w swoich rękach, jednak często tak nie jest. Mieć własne życie, to takie obszary które sami świadomie kreujemy według własnej wolnej woli. Jednak wielu ludzi nigdy nie uwalnia się od rodziny tej w której się wychowali, dodając potem swoja własną. Słynne tłumaczenie parawan - ... dla dobra dzieci … - pozwala na życie w związku gdzie warunki dyktuje tyran/ka.

Jakość naszego życia zależy również od tego w jakim otoczeniu żyjemy, czy jest wokół nas miło, ładnie, sympatycznie, wygodnie. Dziwi mnie niesłychanie, że wielu ludzi w ogóle nie przywiązuje wagi do piękna. Sprawiają wrażenie osób zupełnie niewrażliwych na piękno i brzydotę. Jest im wszystko jedno z jakiego kubka pija, przy jakim stole, w czym i na czym śpią, przez jakie okno spoglądają na pogodę, na co mogą popatrzeć na swoich ścianach.

Rozpacz zatrzymuje nasz świat. Rozpacz sprawia, ze jesteśmy zanurzeni w całości w cierpieniu, w środku tego cierpienia i nic innego nie czujemy. To może trwać krótko, dłużej lub (najrzadziej) nawet do śmierci zrozpaczonego. Próby wyciągania kogoś z tej zapaści na początku są bezcelowe i tak naprawdę okrutne. Trzeba dać czas na żałobę.